Dost Şiiri - Ayşe Yarman Öztekin

Toraman bir yavru olarak geldin dünyaya...
İlk yürüyüşünü unutmam, yalpalaya yalpalaya...

Anne koynunda, hapır hupur süt emişin,
Diğer yavrulardan, çabuk serpilişin,

Hiç eksilmeyen gülümseyişin,
Dost ismini yakıştırttı sana!

Hasta olup günlerce yattığımda...
Kıvrılıp kalakaldın yanıbaşımda!

Acımı yaşadığını anladım,
Sessiz melun bakışında...

Yemeğini aramadın!
Beni hiç yalnız bırakamadın!

Dost’um sen ne kadar sadıktın! ...

Kar, yağmur, fırtına demeden,
Özde’n seni gezdirdi hiç bezmeden!

Gün açılıp ağırmadan erkenden! ...

Kah ilke’nin kucağında,
Kah Uygar ‘ın, Özde’nin kollarında,...

Coştun, coşturdun, mutlu oyunlarla!

Her kapı çalındığında,...
Koştun çıldırarak heyecanla!

Söyler misin Dost’um bana?
Nasıl bir sevgili sevinç bu?

Savurtuyor kuyruğunu,
Vurdurtuyor, keşfedilesi sallamalarla? !

Bir gün hırsız kovaladın,
Çalınmış çantamı ağzınla getirdin!

Bir husumete uğrar da,
Yaralanır mıyım demedin! ?

Bir duyarlı cansın,
Depremleri duyarsın!

Çocuklar piyano çaldığında,
Şarkılara bocalarsın!

Yer minderinde kıvrılışın...
Süzen gözlerle, sevgi aktarışın...

Yuvamızın sıcaklığına sıcak katışın! ..
Dost ‘um sen ne verenden bir arkadaşsın!