Dost Şiiri - Mehmet Sevinç

Ne zaman can versem,
Kalleşliğin kahpe kurşunlarında,
Sana defnettim naaşımı…
Ne zaman bulutlanan gözlerimden,
Başlasa akmaya yağmurlar,
Sana sildim gözyaşımı…
Ne zaman vurulsam sırtımdan,
Sana akıttım,
Hain hançerin ucundan damlayan kanımı…
Kefenim oldun naaşıma,
Mendilim oldun gözyaşıma,
Pansuman ettim seni yaralarıma…
Mutluluğum sevincin oldu...
Acılarımı acı edindin…
Bir hüzün ektim yüreğine,
Bin gül verdin ellerime…
Merhemim oldun her derdime…
Vefayı sende gördüm…
Samimiyeti sende tanıdım…
Sadakati sende buldum…
Sevginin çıkarsızlığını sende hissettim…
İnsan gibi insan olmayı sende yaşadım…
Aldırmadın zulümlerime…
Kulak asmadın kem sözlerime…
Boş ver dedin tüm kötülüklerime…
İnsan olsaydın katlanman mümkün değildi…
Bir toprak gibi bastın beni yüreğine…
Her bir dertte bin kez öldüm…
Sende doğdum…
Sana döndüm…
Ben ruhumu sana gömdüm…
Mezarım sende olsun bırak…
Sen benim toprağımsın…
Bir sıdk-ı yardır toprak…