Dost Şiiri - Neriman Zevkliler

Sene 1996. Bir gün yöneticiliğini yaptığım işyerine kiralık bir binek araba gerekli olmuştu... ve onu o gün gördüm... arkadaşının bir arabası vardı ve onu şirkete kiralamak istiyordu... Mutabık olduk sözleşmeler yapıldı ve kiralama gerçekleşti... Aylık ödemeleri almaya arkadaşı değil de kendisi geliyordu her ay ve böyle gelmeler, sezon sonuna kadar devam etti... artık arkadaş olmuştuk ve gizli bir bağ ile bağlanmıştık adeta... sıkı sıkı ve sağlam bir arkadaşlıktı... ya da ben öyle sandım... artık ailecek birbirimize gelip gidiyor ve sımsıcak aile dostluğumuzu giderek perçinlemiş oluyorduk... bu bağın arkasında hiçbir çıkar gözetmiyor, hiçbir beklentimiz olmadan sevgiyle beslediğimiz dostluğumuz, yıllarca devam etmişti,... Ta ki canım arkadaşımın başı sıkıntıya girip, ona yardım edene kadar... artık benden ve ailemden kaçar olmuş, ve telefonlarıma bile çıkmaz olmuştu... hiç bir açıklaması yoktu ve ben bir anlam yükleyemiyordum bu olaya... nedendi, niçin,.. telefonumu her boş kapatışımda içim acıyor, tarifi imkansız şüphelere kapılıyor, bu bilinmezlik beni yiyip bitiriyorken, arkadaşım tarafından dostluğumuzun bittiğini kabul etmek istemesemde artık benimle konuşmamasından umutsuzluğa kapıldığım bir sırada, Antolojide mesajlaştığım yüzünü bile görmediğim bir arkadaş, bana o denli sıcak yakalşmış o denli dostça davranmıştıki,.... Yıllardır dost bellediğim ve ellerimi uzattığım ve nedensiz boş çevrildiğim arkadaşım (dostum) dediğim kişinin, duyarsızlığı ve diğer yandan yüzünü bile görmediğim bir insanın dostça yaklaşımı ve dost ellerini uzatışı... Demek ki dost olmak için, paylaşımların ve yaklaşımlarında yetersiz kaldığı, ve sözlerin kifayetsiz kaldığı zamanlarda, oluyormuş.... acaba dostluk hangisi.....? ? ? işte bu şiir böyle duygu yoğunluğu yaşanılan bir zamanda çıktmıştır.... Tüm gerçek dostlara ve dostluğu bilenlere.... Dostluğun yürekte başlayıp, orada beslenip büyüdüğünü ve paylaşıldıkça çoğaldığını bilenlere....