Dost Şiiri - Veli Can

DOST

Babam öğretmişti bana dost için can verilir
Annem öğretmişti bana dost için dünya yakılır
Şimdi merak ediyorum
Olsaydı eğer annem ve babam yanımda
Sorardım onlara bana mı yanlış öğrettiniz
Yoksa ben mi yanlış zamandayım
Hani can verenler
Hani dünya yakanlar
Dünyadan geçtim yorgan yaksalar oda yeter bee
Kuyruğunu kıstıran gidiyor be babam
Acılarla tek bıraktılar beni anne
Oysa sen beni hiç bırakmamıştın hatta okulda iğne olurken bile
Silmiştin yanaklarımı
Bense istemiyorum hani yanaklarımı silen birini
Sadece mendil uzatsa oda yeterdi ama yok
Dedemi dinlerdim kırışan ellerini vurarak dizlerine
Bekle ben öleyim öle kopsun kıyamet
Şimdi anlıyorum dedemin demek istediklerini hani aslında
Aslında kıyamette kopmuştu
Anlayana..
Duyana..
Dağ başı yalnızlıkları ile kalırdım bir kenarda şimdileri
Su testisi yola düşerde su kavuşur ya toprağa
Bende kavuşuyordum yalnızlıklara
Dost ne..
Dost nerde..
Dost nerdesin..
Dost nerelerdesin..
Kurula bilecek kelimeleri kurdum dosta dair
Bana öğretileni yaptım…
Eli kanasa yüreğimi söktüm al dedim
Göz yaşları kaysa usulca ılık ve sitemsiz
Kayan yıldızlara dur dedim
Hüzün dolu baksa dünyanın kandilini söndürürüm
Kimseler görmesin dostumun yüzünü ağlamasını
Susmasını ve donuk dünyaya korkarak bakmasını
Bana öğretilenleri yaptım
Dostum el açtı koştum
Dostum dile geldi ben şair oldum
Deli bir çoban sazında namlı bir eşkıya oldum
Dostum su oldu
Ben deniz oldum oluk oluk aktım
Dostum ne oldu ise ben onun yanında oldum
Hani be ANNE hani be BABA siz mi yanlış öğrettiniz bana
Yoksa ben mi yanlış zamandayım
Dostun anlamını mı değiştirdiler
Ben düşgözlü gözlerimi uykuya kapatınca
Yoksa ben mi dost bulamadım
Ya da
Dosta denk gelmedim
…..düşgözlü…..

04/10/2006