Dost Şiiri - Ali Arıcak

Akıl var üstündür akıldan,
İnsan var alçaktır insandan,
Fedakarsa dostumdur candan,
Merhametten uzak dostluktan uzaksa,
Vazgeçmeli bundan böyle ondan.
Dostluk akıl sermayesi ister,
İnsanı ölçüp biçmek ister,
Herşey anlaşılır sonradan,
Anlaşılması zor olan dünyadan.
Dost dost diye ağlamak gerek,
Yollara düşüp sızlamak gerek.
Ne tanıdım dünyayı
Ne anlaya bildim insanları,
Kaybettik fedakar dediğimiz dostları
Affedilmez oldu zalimlerin suçları.
Anladım kıymete değer dünyada,
Zamanın akışında sızlayan dostları,
Ne yıkıldım ne yıktım,
Dünyada hep karaydı bahtım.
Ne sevenim beni buldu,
Nede ben sevenimi buldum.
İstedim hep hakiki olan dostumu,
Fedekarlık yeterdi istemedim soyunu.
Balık kokarsa baştan;
Hayır gelmez,
Yavuzda olsa padişahtan.
Ahlakın yoksa nefsin yoksundur,
Adilin yoksa aklın yoksuldur.
Kırk arkadaşa bir dost yeğdir,
Hakikisi kırkından iyidir.
Hakikati gizleyen dosttan naçardır,
Dostsuz insan mertlikten kaçandır.
İmanla sarki yiğit dostluğu,
Bulursun alemde haktan bolluğu.
Dostluğa sokma kararsızı,
Yaklaştırma çevrene hayasız ve arsızı.
Sermayedir dostluk bize,
Yanlıştan dönsekte hepimize.
Dostu tanımaz kıymet bilmessen eğer,
Hayatın darbesi acımadan sana değer.
Önce tanımassan kendini,
Bulamassın sana uygun dengini.
Olmassan kendine yargıç,
O zaman çile çekmeye dünyada alış.
Çekersen kendini sorguya,
Ondan sonra kavuşursun, gerçek dost ve BOLLUĞA.