Döşenmişti Mayınlar Şiiri - Elife Ergan

Derin bir nefes alır burnun direği sızlar
Önüne konan çanakta beyaz aştı
Yıkıldı dünyası, yumulan tüm hücreleri
Dün leğende yıkadığın kız çocuğu!

Morcuk suya ısladığın yeşil sabun kokusu
Burcu burcu alnına kondur anne dokusu
Sesine birden kulak verdi
Çok uzaklara gitmen lazım diyordu

Sesini işitince yıkıldı, ne yapar kimsesiz?
Zorlandı ayakları, kapalı yollara sürüklenir
Cayır cayır yanıyor nasılsın diyemediğin
Ürkek ceylan sekmesiyle diyebildi ölürüm!

Kimseler duymadı, hıçkırıklara boğulduğunu
Kimseleri görmek istemedi, körlüğe razı oldu
Kimseler merhamet etmedi, sabunsuz kaldı
Kimseler hoş görülü olmadı, emeksiz kaldın!

Garip değil de nedir dünyanın en cehennemine
Sen kül olsan, yeşeren ol dediler
Toz dumanda kalsan da apabbak kal dediler
Ne kadına sahip çıktılar, ne de değer verdiler!

İnandığın dümdüz yola taşlar düzdüler
Aklınla alay ettiler ne oluyor ahmaklar?
Sen aslanlar doğuransın, döşenmişti mayınlar
Kalk ayağa tak omzuna çakıl taşın mavzerini!