Dorukların Sessiz Çığlığı -2-

...
Mavi bir göle vardık, bilesiniz adı Çinik
Suyu kardan verilmiş,olmuş çini bir çelik

Sırılsıklam terledik, biz rampaya sarınca
Süleyman Pınarı’ndan, içeceğiz varınca

Hızlı hızlı yürürken, göründü Karagedik
Karagöl den buraya, iki saatte geldik

Çıkınca buralara,düştü hava basıncı
Rüzgar delleniyordu, bilmem ki neydi hıncı

Sandım ki deli rüzgar, saçlarımı sökecek
Elimdeki baton’ u,iki yerden bükecek

Karagedik’e geldik, bir kuytuya gizlendik
Ağustos’un koynunda, biz zemheriye girdik

İyi bakınca gördük,Kadıncık Deresi’ni
Rehber hemen düzeltti,eğrilen beresini

Bulutların altındaydı, meşhur Papaz’ın Bağ’ı
Yem yeşil bir vadiymiş, doğanın kendi dağı

Yaradan Bolkarlar’ı,bizim bölgeye sermiş
Dört mevsim gece gündüz,burda rüzgar esermiş

Rüzgarlardan kurtulup, çıktık Karatepe’ye
Üçbinikiyüzyetmiş artı yedi metreye

Hak etmiştik molayı, oturduk biz zirveye
Medetsiz’i uzaktan,başladık seyretmeye

Azamet, görkem onda, heybetli duruyordu
Heyecanlanan kalbim,ard arda vuruyordu

Demirkazık ufukta, gökleri deliyordu
Erciyes ve Hasan’dan,selamlar geliyordu

Kapıgöl ve Göğeri, sanki altımızdaydı
Uzaktan gülen Aydos, her an karşımızdaydı

Bu yaylalarda yaylar, yetmiş yörük obası
Engin deniz gibiydi, Ereğli’nin ovası

Bir yanımda Ereğli,diğerinde Adana
Buraları gördüm ya, can kurban yaradana

Yine yağmur bulutu, Akdeniz’i sarmakta
Aslında bütün hüner, Alagöl e varmakta

Epeyce dinlenince,artık bitmişti mola
Bizim iki kafadar, koyulmuşlardı yola

Şairin şiirleri, yine dudağındaydi
Sıladaki sevgili, gönlünün bağındaydı

Uçurumlar üstünden, çabucak geçecektik
Alağöl’e rotayı, beraber seçecektik
...