Dorukların Sessiz Çığlığı -1-

Kurmuştuk çadırları,Karagöl kenarına
İçmek için suyunu, varmıştık pınarına

Yıllardan ikibinüç, Ağustos’un beşiydi
Kayalardan doğan ay, sanki güneş eşiydi

Metrelerce yukarda, duruyorduk denizden
Aksediyordu mehtap, çeşit çeşit benizden

Kampımızın ateşi, alevli yanıyordu
Gurubumuz kendini,rüyada sanıyordu

Gelmişlerdi görmeye, bir kısmı Ankara’dan
Fatma ile Ceren kız, katılmıştı Konya’dan

Şükrü,Aysel, Mustafa,bağdaş kurup oturdu
Şair ile Safiye, yer sofrasını kurdu

Kafilenin rehberi Ali İhsan Hoca’ya
Sorunca bu dağları, başladı anlatmaya

O anlattı biz sustuk, baktık ki Ay yükseldi
Gece yarılanınca, bizim uykumuz geldi

O gün komşularımız, dilsiz kurbağalardı
Suda sesleri ancak,cup… diyerek çıkardı

Toros Kurbağalar ı, susa,susa olmuş lal
Tanrıdan başka biri, bilmezdi neydi bu hal

Sabahleyin erkenden, heyecanla uyandık
Işınların seyrine, hep beraberce daldık

Beyaz karlar erimiş, açmış türlü çiçekler
Nasıl gelmiş buraya, bu güzel kelebekler

Mavi çiçek üstünde,allı morlu benekler
Görenleri çıldırtır, bunca ahenkli renkler

Her şey bir başka güzel, her şey ayrı manzara
Türlü, türlü kokular, çıkmış sanki pazara

İhtiyaçlar görüldü, sohbet kahvaltı derken
Doğa güzelliğine,doyduk öğleden erken

Ayrılık vakti geldi, çadırlar hep toplandı
Ayrılığın efkarı, beni şimdiden sardı

Gurup döndü geriye,bitmişti izinleri
Rehberim bana döndü, 'haydi Şair ileri'

Anladım ki ikimiz,aşacağız dağları
Geçmemiş bizden hala, tatlı gençlik çağları

Evimiz ekmeğimiz,suyumuz çantamızda
Onbeş kilo çekiyor,çanta omuzumuzda
...