Kendine dair bir şiiri olmayan bir şairin çorak bir topraktan gelen kavruk öyküsüdür bu
Hüznü geceye bir tohum gibi ekilmiş bir şairin kendine açtığı savaştır belkide
Gece ve gündüz ile başlamalı bu hikaye
Gece bir kadının en yaramaz oğludur derdi babam
Her günahı örter bir isimsiz ayet gibi
Bir hasta burukluğudur bir azman ki ruhumuzu kemiren
Ben en çok geceyi sevdim yalnızlığımın solgun bakışlarında
Tanıdığım bir ağaç var
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
Devamını Oku
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta