Kendine dair bir şiiri olmayan bir şairin çorak bir topraktan gelen kavruk öyküsüdür bu
Hüznü geceye bir tohum gibi ekilmiş bir şairin kendine açtığı savaştır belkide
Gece ve gündüz ile başlamalı bu hikaye
Gece bir kadının en yaramaz oğludur derdi babam
Her günahı örter bir isimsiz ayet gibi
Bir hasta burukluğudur bir azman ki ruhumuzu kemiren
Ben en çok geceyi sevdim yalnızlığımın solgun bakışlarında
Ben sana mecburum bilemezsin
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
Devamını Oku
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta