Dörtlük Şiiri - Çağlar Bedenli

I boylu boyunca uzanıyor karşımda elleri. bir kadehin en narin kıvrımlarında dolanan, nar kırmızısı ojelerle bezenmiş kısa tırnaklı, kemikli elleri. telaşla emiyor, sıcağını henüz kaybetmemiş şarabın katran karasına çalan rengini. dudakları, gecenin ortasına atılmış bomba. öylece dalıverecek bıraksa en hararetli konuşmaların tam ortasına. bir bıçak yalımı kanatıyor dilimi. susuyorum nedensiz; nedenli. sen diyor kısık sesinin kusuruna bakmadan. sen hep olmayanı istersin. içimi çekip cevaplıyorum öğüt verircesine: bu değil midir zaten kimisini hayata bağlayan? yaşamak için bir nedenin kalmasa ne manası olur çileğin; yeşilin ya da martıların? II sanki bana sordular o gaz bulutundan bir dünya yaratırken. ya da zerre umurumda özü gazdan mütevellit bu dünya. göğüs kafesimi zengin ergen çocuğu edasıyla sıkıştıran bu nefes çıkayazdığında teslim eder tehditiyle emanetini, benim de söyleyecek sözlerim olacak elbet kenar köşe sakındığım kem kulakların pasından... III bırakmalı bildiğin ne varsa dünyevi dinginliğinde hayatın. bırakmalı ki; bir kuş uçumu kaç saat bilemediğin gerçeğin kıta sahanlığına yaklaşasın. tonton yanaklı dedelerin billboardlarda gülümseyen gözlerinin ta içine bakıp o çok bilmiş tavrınla kendi kendine fısıldayasın.. yoksun ulan sen.. ve sen.. ve sen... beni ben olamayacak kadar iyi tanıyan her hiçkimse için birikmiş bir deniz var cümle öbeklerinin gizli kaynağında. katmer katmer kırıklık; cokça ego. soyunup sözlerinden dilsiz gelecek sevgiliye adanmış bir dolu miladi takvim yaprağı. IV oysa, memleketin herhangi bir köşesinde, söğüt gölgesine gömülmüş kimliksiz bir vatandaşım ben. daha en başınadan söylemiştim. biliyordun. ölüler sevemez sevgilim... ölüler sevemez... ölüm bizi ayıramaz derken; yalan söylüyordum...