Dörtkenar Şiiri - Nurol Banabak

altı yaşımdaki beni
iki buçuk yaşındaki kardeşimi
rüzgarlı bir günde
İzmir’in Kavakları altında
terk edip kaçtığın için
seni çok seviyorum anne

Babamla birlikte çektirdiğiniz bir resminizi buldum
“mutlu günlerimiz”de
kardeşim henüz doğmamış
kucağınızda ben
sen gülüyorsun resimde
babam gülüyor
ben esniyor olacağım ki
ağzım açık
seni çok seviyorum anne

dedemin alet kutusundan aşırdığım çivilerle
abartmıyorum bir iki de vida
hemen dört tahtayı çakarak dörtkenar
resmi çerçeveledim
tıkadım bütün kaçış yollarını
seni çok seviyorum anne

dedem aldı çalışma masanın üstüne astı biliyor musun
benim bu ilk marangozluk eserimi
ha ekleyeyim
sade çivilere indirmedim çekici
bir çekiç de parmağa
ama ağrımadı biliyor musun morardı sadece
akılsız parmak
seni çok seviyorum anne

gelgör çerçevemin
köşeleri pek muntazam olmadı işte
dünyaya benzedi
ve acıtmış olacak ki çaktığım çiviler çerçeveyi
dedem gözleri yaşararak seyrediyor
artık dünyayı
seni çok seviyorum anne

derler ki ölen anneler cennete giderler
ve orada beklerler yavrularını
dahası kedimiz evi yavrularıyla birlikte terk etti
gözümle gördüm ben
yavruların beden şekillerini almış
üstü boş minderi
seni çok seviyorum anne

sen ölmedin anne
Allah korusun ölmedin
sen gittin anne
cennete gitmedin Allah korusun
kardeşim bazen seni sayıklıyor
“annem hastanede şimdi
iyileşince gelecek”
diyor
ben demiyorum hiçbir şey
seni çok seviyorum anne

18 mayıs 2005