Dörtbinikiyüzyedi Şiiri - Serdar Çelebi

4207, cebindeki son kurşunu bana verdi.
yüzünde istemediği bir hayatı yaşamış olmanın verdiği ızdırab ve çaresizlik duygusuyla;
artık bitir bu işi dermiş gibi baktı yüzüme.
o kadar çaresiz görünüyordu ki
teselli edecek kelimeler kıfayetsiz kalmıştı adeta...
mermiyi isteksizce elime aldığımda; hafif bir sıcaklık hissettim.
bu, birazdan bedeninden çıkacak olan ruhun sıcaklığı olabilir miydi acaba?

geçmiş günler geldi aklıma
film şeridi gibi geçtiler gözlerimin önünden
her kare acıyla boyanmış
her acı bir hüsranla son bulmuştu.
yaşadığım hayatın ne kadar acımasız olduğunu düşünmeden edemedim
işte bu noktada; 4207 geldi aklıma
oysa o, kayanın içinde donan bir su damlası gibiydi
kayanın delinmesinde, o su damlacığının ne kadar suçu varsa
4207’ninde o kadar suçu vardı.
hayat böyle yapmıştı onu
acımasızlık ve düzensizlik vardı yeni düzende
onu suçlamıyordum
ama bu işi bitirmeliydim artık.
ya onu öldürecektim
ya da hayatın kıyılarında; yapayalnız ve sersefil yaşamaya devam edip, sevdiklerimi de yanımda sürükleyecektim.
yalvarır gibi baktı bana,
bitir bu işi diyordu gözleri
daha fazla günah işlemeye mecali kalmamıştı anlaşılan,
onun, kendimin ve yaşamımızda yer alan herkesin iyiliği için yapmalıydım bunu

mermiyi şarjöre takarken, o sıcaklığı hala duyumsayabiliyordum
silahı ona doğru doğrultup, göz göze geldim;
bir müddet baktım ona;
o birkaç saniyede, tüm yaşamımı yeniden yaşadım sanki...
tetiği çektim
tepki vermedi, sadece gülümsedi bana
o gülümseyişle yere yığıldı
masum bir bebek gibi uykuya dalarken
bende yere yığılmıştım.
başımdan aşağı boşalan kanları, elimle sildim
ve sonsuza dek kapadım gözlerimi.

elveda 4207...
elveda ruhum…

7/9/2005