Dört Yıl Şiiri - Muhammed Raşid Yüksel 2

Senin kokunla çıkıyorum gök kuşağına
Ben yıllardır sana hasretim, gök şana
Unutmak her şey kadar kolay değildir
Rüyamda sana koşuyorum, bana doğru koşsana

Her şeyimi kaybettim,
Dört yıl kadar önce her şeye sahiptim
Her şeyim senden ibaretti
Umutlarımı gönlümün balkonunda idam ettim

Öyle güzel gülümsüyordu ki,
Gözlerini ve hatta hayalini Mehtap'a gizledim
Her karanlık çöktüğü vakit seni,
Sakladığım Mehtap’tan çıkarıp sessizce izledim

Bu his benim, duygularımın sistemi
Nasıl olur da bir gemi, sen okyanusunda pislenir
Sahra Çölü’nün kumları kadar derindir,
Kahverengi göz bebeklerimin hisleri

Ben deniz, senin yegâne aşığın
Senin için, her bahar bir rüzgârla yarışırım
Adını anan her insanoğluyla savaşırım
Gözlerin için çalıyor, Afitap bu altın sarmaşığı

Var olduğumda, var olamamana karşıyım
Bir zamanda birleşip, tüketiyoruz arşını
Ben, içerisinde yıllanmış efsaneleri taşıyan
Karanlığa hapis olmuş, taşı yanık bir çarşıyım

Kimse ziyaretime gelmek istemiyor
Gönlüm o kadar yorgun ki, başka sokaklarda gizleniyor
Bir sarmaşık gök kuşağının en güzel yerinde izleniyor
Hayaline sarılmak istiyorken, bir anda gözlerim sisleniyor

Oysaki her şeyin farkındayım
Sadece, görmek istemiyor kanım
Gözlerin ki aşka en güzel tanım
Beni öldürmene, bir tek hayalin tanık

Gönlüm sürgün yedi, içimdeki yok olan ormana
Afitap kin besliyor, göz bebeklerimde doğmana
Mehtap ki suratsız, dayanamıyor yanımda olmana
Nadiren açabilen bir bitkisin, gönül topraklarımda

Ölümden daha da derindir sensizlik girdabı
İnsanoğlu anlayamıyor, yıllarca yol gösteren kitabı
Gönül kırmak çok basittir, esirgemezsen ta ki lafı
Yıllar önce muhabbetlerle beli kırılırdı, sevgi dolu iki lafın

En büyük itirafı, sonbaharın hırçın rüzgârlarına savurma
Gönlüm dâhil her canlı bir gün hesap soracak, hazır mı savunman
Bedenimin solu senin ruhumun tamamı, beni yaşatan
Bir Cennet varken ne fark eder başkasının cennetinden kovulmam