Dört yeminim var...

.

I.

yürüyen yapraklar
hayatın dilinden konuşur
bakışmak düzlem ‘üstünde
açıp ellerini ‘kendine
dualarla
sövgülerle
yıkmak bir yanlarını
tepeden dibe
dipten başlarsan
çöker üstüne

duyarsın acını
feryadını
anlarsın
ağlarsın

II.

dört yeminim ‘vardı
adını bildiğim ‘kitaplarda
dördüne et’tim
kesilen eldim

III.

şarabın gölgesinde ‘rengim
ve ne zaman ‘bir ah duysam
hayat ‘derim
sanaydı büyüttüğüm ‘çiçeklerim
dilinin ucuyla ‘kesmeseydin
keşkelerimi ‘sevmezdim

IV.

git’tim

adı öyle kal’dı
olmamıştı

büyümeye atılmıştım
atıldığımda kal’dım
anlayın işte
üst üste yığ’ıldım
sağ’ıldım
bur’dayım
bıyığımda ‘baş parmağım
rengimi anlatır ‘dövmelerim
kollarıma kazımışım

avucumu sormayın
yangında kül ‘is’de kalanım

V.

gidiyorum
hoş kalınız ‘bayım ‘bayanım
insanlığı dinleyeceğim ‘gece
sabaha yine buradayım
dar alnım ‘dokunmayın
uyanırsam ‘çocuk ağlarım
ve sonra
memeleri dudağımdan ‘almayın
dört yeminimi ‘sus’a kazıyın
bırakın ‘koparmayın

duruyorum

VI.

olmadım
sus’a çok varım
o anlayanım
anlattığım
dört yemini ‘dışta bıraktım
iç’te elim
dar(a) dayım
dört yeminin yalın ‘kal’(an) ıyım

sırayım

V.

ses
bekler
içimde

dört yeminim var
etmedim kimseye

bile
bile

24 05 2005

.