Dört Yapraklı Yonca Şiiri - Dinmez Er

Soğuk beton yığınları arasından göz kırpıyor sabah
Altın rengi ayak izleri parlıyor kentin sokaklarında
Gecenin siyah tülünü ateşe veriyor sabah acımadan
Bu kent bana tuzaklar kurmuştu, seni çıkardı karşıma
Hatalarımın en şahanesi, en divanesiydi seni sevmek
İçimdeki çocuğu sevindirecekti kırmızı şekerli elma
Dibi koklanacak kavun değil, denemeye değerdi aşk
Sen olmasaydın ben kime sevgilim derdim
Hasretim, eksikliğimdi başımı bir omuza yaslamak
Yılgındım, yorgundum özlemim sıcak bir yataktı
Yoksuldum, açtım beni sevecek bir kadına
Son yudum şarabımı denize döktüm
Ekmeğimin son dilimini doğradım balıklara
Günah bataklığının ortasında can derdindeyim
Aynalar karalar bağladılar gözlerim iki kör çukur
Sevinci kursağında kaldı, kandırılmıştı içimdeki çocuk
Anıları serdik önümüze biteceğini aklımıza getirmedik
Tükeniverdik çaresizliğin çözemediğimiz düğümlerinde
Billur kadehlerde aradığımız mutluluklar yalandı
Mutluyum, mutlusun, mutlu
Mutluyuz, mutlusunuz, mutlular…
Yoksa yanlış fiil çekimleriyle mi kandırıldık

Kimseler kimseleri beklerken sen bekleme beni
Ne bir haber, ne bir mektup yollayacağım sana
Öfkeyle inat, kinle nefret yatarken koynunda
Ne kara kışlarda üşüdüğüm için / ne de
Döneceğimi bekleme yatağına girmek için
Rüyalarını hayra yorup yolları gözleme
Bekleyip de yeşertme cılız umutlarını
Aşkların en çok satan ürünüdür acılar!
İnanma dört yapraklı yoncanın uğur getireceğine…

Dinmez Er/ Çeşme / 2011.10. 06 /