Dört Şehir Şiiri - Yunus Kadakal

Bir zamanlar,
Şehir yolcusunun,
Dört şehre vardı yolu.
Her yolun, her durağın
Her han’ın
Her misafirin,
Bir öyküsü olduğu gibi,
Her şehrin ayrı bir büyüsü,
Ayrı bir heyecanı vardı.

Kiminin tebessümleri kaldı hatırda
Kiminin hüzünleri,
Kiminin göz yaşları.

Hatıraları yolcununda var elbet.
“Ne zaman dinlesem,
Ne zaman görsem
Ne zaman buraya gelsem,
Ne zaman duysam”
Başlıklı, İç çekişli satırları…

Hatırlatıcıları var bu yorgun öyküleri.

Kimi deniz kenarındadır.
Kimi engin dağların doruklarında.
Kimi,
Ucu bucağı olmayan yeşilin ardında.
Kimi mahzun, kimi mahcup kimi habersiz

Uzunca bir yolun yolcusuydu
Kimler gelip geçmedi ki,
Bu görkemli şehirlerden…

…. …….. …….

Bir alın yazısı geçti önce
Büyük, sessiz ve sedasız bir şehir..
Rüzgar çıktığında arkasından,
Salınarak gidişini gördüğü şehir,

Durağanlığında, tedirgin bir huzur vardı,
Mutluluk vardı,
İlklerin rüyasıydı.

Öyle ihtişamlı bir sadeliği vardı ki
Bu şehri gören burada kalmak isterdi.

Bu şehri gören,
Şehirliler bile vardı.

Yolcu bu şehirden gitmek zorunda kaldı.
Çünkü bu şehir rüyalarda vardı.

Yolcunun sözü

“Gidiyorum,
Ve çıkıyorum bu şehrin yüreğinden
Gidiyorum
Ve çıkıyorum bu şehrin büyüsünden…”

Şehrin öyküsü bu ya
Gitti mi bırakır seni yüreğinde
Eski bir dost gibi kalır
Eski bir sevgili gibi anar …

Sonra fethi ve terki zor bir şehre çıktı yolu,
Fethi zordu çünkü;
Yüksek surlu etekleri
Sarp kayalıktan oluşmaktaydı.
Terki zordu çünkü,
Bir Büyüydü,
Bir sihir,
Olmazsa olmaz dediği bir şehir,

İlk görüşte aşk ile açılmıştı
Yorgun şehrin kanatlı kapıları.
Maviye çalan,
Açıktan koyuya,
Her tonu vardı yeşilin…

Lakin sihir tutmamıştı
Büyüsü kapatmıyordu
Aydınlığın gösterdiklerini,
Tamamlamıyordu örneği,
Ve uymuyordu kanına kanı,

Medeniyet olmalıydı,
Oldu muı,
Ömrümün burada geçmeli
Diyebilmeliydi yolcu..

Burada olurum,
Burada huzur bulurum demeye vardı ağzı,
Sustu, konuşmadı,
Kısa geldi yorganına ayağı
Boyu boyuna yetmedi şehrin
Yeşilde bulduğu şehre geri döndü.