Dört Onbeş Şiiri - Murat Tuğci

Günler içinde bir gün seçtim
Dedim ki bir Kadıköy’e ineyim
Öylesine özlemiştim ki
Denizden inecektim

Yıllar var binmemiştim
Eski ahşap koltukları
Can yelekleri tavandadır yazıları
Biraz değişmiş ama değer!

Bir köşeye cam kenarına
Sanki cam yok da
Atlayacağım anılardan bir ummana
Oturdum en boş olanına!
Bekledim ki hareket etsin
Etsin ki gideyim
Eskiden kalma ahbaplarıma göreyim
Onlarla bugün biraz yarenlik edeyim!

Vapur ayrılırken iskeleden
Aynı ses yükseldi büfeden
Çay simit sıcak sahlep ve kola
Hepsini bildim de
Bu sonuncusu ne ola

Demiştim ya biraz değişmiş
Herhalde ondandır bu zorlanma!
Başımı çevirdim önce sola
Ne insanlar bilirdim eskiden
Baktım ki hepsi nerdeyse yeni moda!
Camdan dışarı bakınca
Yine eski ama unutulmaz bir acıma
Kaçıranların üzerine kapı kapanmakta

Yıllar önceki gibi
Saat dört on beş vapuru gibi
Üzerime konulan son tahta gibi
Toprağın altına girmişim gibi!

Sözleşmiştik…
Saat beşte aynı yerde!
Yalvardım açın kapıyı
Çekilmiş olsa da iskele
Ben uçar binerim diye!
Açmadı…
Duymazlıklardaydı hiç umursamadı!
Son kez görüşecektik…

Belki de tekrar birleşecektik
Yeniden canım diyecektik!
Açmadı…
Duymazlıklardaydı hiç umursamadı!
Hatırımda kalan son anı
Elimde ezdiğim gülüm
Gülümün tek dikeninden bir ölüm
Parmağımda bir damla kan

Kanayan ise koca bir can!
Yüzünde gezdirdiğim parmağımdı
Artık kanayan yaramdı
Dört on beşe
İskele vermeyişim bundandı!