Dört Mevsimdi Aşkımız Şiiri - Evren Dalgıç

Bir dört mevsimdi aşkımız,
yaban bir güldü.
Kendi kendine açmıştı,
yavaşca süzülmüştü doğaya.
Yağmuru da gördü,
güneşi de.
Dinmedi hiç esintisi dallarında,
hep gül'dü.
hep serap.
Buruk bir zaferdi aşkımız,
ömürdü..

Dolu doluydu hayata,
sıfırdan başlamıştı.
Her gün yeni bir anı,
her gün taze bir buseydi hayata.
Hiç penceresi olmadan gördü güneşi.
Şafak vaktinde yürüdü hep,
sanki bir tebessümdü.
Ne olduğunu anlayamadı hiçbir zaman.
Kimi zaman umut,
kimi zaman zulümdü.

Bir dört mevsimdi aşkımız,
bahar oldu renge büründü.
Güz geldi,
yerlerde süründü...

(Ankara 2002)