Dört Mevsim İnsan... Şiiri - Adnan Şahin 2

Sonbahar rüzgârları,
Uçurtmaları çağırıyor gökyüzüne.

Ağaçlar yapraklarla veda halinde.
Göçmen kuşlar yine terk ediyorlar bizi.
kırlangıçlar bizi terk ettiler ve
çamurdan kaleleri (kuşsuz yuvaları)
bükmüş boyunlarını...

Geldi yine hazan mevsimi.
Söylemesi bile burkuyor içimi.
Son.
Bahar.
Hep içimi acıtmıştır bu ‘’son’’ kelimesi.
Baharın sonu,
Yolun sonu…
vesaire, vesaire.

İnsan ömrünü,
Dört mevsime benzetirim kendimce;

Ömrümüzün baharı:
Ah o çocukluk yılları.
Cıvıl cıvıl,
şen şakrak,
bulutlarda gezerken
büyüttüğümüz çocukluğumuz.
Çiçek gibi açar,
fidan gibi serpiliriz…

Ömrümüzün yazı:
Vay o gençlik yılları.
Deli dolu,
hırçın,
gözü karalı,
kavak yelleri estirdiğimiz gençliğimiz.
Maceracı ve günü birlik dünyalarımızda,
Kimi zaman yarınları kurtaran,
kimi zaman Romaları yakan gençliğimiz.
Durdurak bilmez,
Kafamızın dikine dünyaya dikleniriz…

Ömrümüzün sonbaharı;
Oy o ortanca yaşlarımız.
Artık yüreklerimizi,
kalender kalelerle çevirmeye başladığımız.
Durup geçmişe şöyle bir bakıp,
Diz dövdüğümüz yıllarımız.
Ama hayata yeniden merhaba dediğimiz,
Kana kana,
doya doya nefeslendiğimiz yıllarımız…

Ve ömrümüzün kışı;
off o ihtiyar yıllarımız.
Analarımız, babalarımız hep söylerdi diye:
‘’demir tava gelir kömür biter,
İnsan deme gelir ömür biter’’
Sayıklamalarımız.
Film şeridi gibi
ömrümüzü gözümüzde tekrarlamalarımız...

Sonbahar rüzgârları,
Uçurtmalarımı çağırıyor yüreğimin gökyüzüne.
Gökkuşağı kadar renkli,
allı pullu,
fır fır kuyruklu uçurtmalarım
uçuyor şimdi
yüreğimin gökyüzünde.
En azından;
uçurtmalarıma mektup yollayabiliyorum hala.
Ve selam duruyor bana uçurtmalarım.

Ömrümün sonbaharındaymışım
öyle söylüyor saçımda ki aklarım.
Olsun!
O aklara inat,
Hala süzülüyor işte bak
yüreğimdeki uçurtmalarım…