Dört Mevsim Bahardık Şiiri - Resul Üstün

Birlikte yola koyulurken
tek bedende birleşen canlar,
bir çınarda yüzlerce dallar gibiydik.
Umuttuk,
kara sevdaydık yüreklerde.
Şimşek şimşek bilinçtik serde.
Sarptı,
dolambaçlıydı,
aşılmaz bir labirentti yolumuz.
Gencecik fidanlardık.
Duyguların en safı,
en temizi vardı yüreklerimizde.
Ve bu duygularla âşıktık bir çoğumuz.
Nedense aşk yasaktı lisede.
'Olsun dedik,
yasaklar baş göz üstüne'dedik.
Ama yeminler olsun ki...
Yeminliydik en güzel sevdalar üstüne.
Ferhat'la Şirin gibi,
Mem û Zin gibi sevda yüklüydük.
Kaypaklığı bilmezdik hiç birimiz.
Belki eski püsküydü giysilerimiz,
ama bahar kadar yeni,
filiz kadar tazeydik tümümüz.
Mutlu
ve umutluyduk yola koyulurken.
Çelik çomak,
kartopu oynamak yerine
tarihi yargılardık lisede.
Tarihi yazanların
yargıç olduğunu düşünemeden.
Henüz yarılamışken yolu,
iflas etmiştik birçoğumuz.
Umutlarımızı,
sevdalarımızı,
ve yeminlerimizi unutmuş gibiydik.
Kasırgalara meydan okurken,
basit esintilerde
yelken bile olamadık bazılarımız.
Dökülenler,
kopan tespih taneleri gibi
sağa sola dağılanlar...
ayak bağı olanlar oldu zaman zaman.
Hatta;
sabahsız gecelerin
lümpen serserileri oldu bazı dostlarımız.
Kolayı seçtik beyler,
yazık ettik sevdalarımıza.
Hani ya ağalar
biz sevgilerin simgesiydik!
Hani ya biz;
gökyüzünün yağmuru,
yeryüzünün bereketiydik...
Hani ya ağalar,
hani ya biz dört mevsim bahardık...?