DÖRT MEVSİM Şiiri - Ahmet Kurt

Kış gelince yüreğimde sancılar,
Çöreklenir, uzaklara dalarım.
Aman vermez dağlar, bekler hancılar,
Yalnız, zerre zerre hüzün dolarım.

Karlar eridikçe titrer bedenim,
Çığlar dalga dalga kazır içimi.
Çamura bulaşır, beyaz kefenim,
Damlalar indikçe tarar saçımı.

Libaslar değişir, tonlar değişir,
Canlanır tabiat, canlı uyanır.
Hasret çeken toprak suya ulaşır,
Dağlar akıl almaz renge boyanır.

Sıcaklar vurdukça büker boynunu,
Çiçekler küsermiş, böcekler suskun.
Duygular yıldızdan almış huyunu,
O yüzden yüreğim geceye düşkün.

Düşünce yapraklar, hazan gününde,
Aklım bir amansız hortuma döner.
Kaçışır çaresiz rüzgar önünde,
Uyanan tabiat sessizce söner.

Dört mevsim solmayan ruhlardır oysa,
Her biri bir başka doğum sancısı.
Kainat varlığı önüme koysa,
Benim varlıkların tek yabancısı.