Dört Mevsim Şiiri - Ramazan Turgut

Aşk bahardır
Açılır çiçek çiçek bütün tonlarıyla
Dansa tutulur hayata dair ne varsa
Filizlenir sönmeye yüz tutmuş umutlar
Bir başka akar nehirler
Karlı dağlar bir başka olur
Ve güzel kızlara âşık olunur
Bahardır dedim ya
Aşkın mevsimi olmaz gerçi
Biraz beklemeyi bilmektir aşk

Aşk yazdır, solarken yapraklar
Direniyorsun, yemyeşil kalmaya
Güneşe, toprağa ve suya aynı sevgiyi besliyorsun
Kurumamaya, ölmemeye direniyorsun
Yüreğinde besliyorsun aşkı
Diri tutuyorsun yaşama sevincini
Aşk direnmektir belki de

Hazandır aşk, dalda tutunan son yaprak
Rüzgârda, boranda, yağmurda
Düşmemelisin işte, düşmemelisin
Tutunacaksın o dala yaşamak gibi
Tutunacaksın başka çaren yok
Umudunu kaybetme
Gün doğmadan neler doğar
Aşk biraz da sabretmeyi bilmektir

Aşk, iliklerine kadar kışı yaşamaktır
Ve ölümlüdür aşk, her şey gibi
Ama sen dilden dile dolaşmalısın
Bir efsane, bir destan olmalısın
Ölen bedendir, ölen çaresizliğindir
Sen yaşamak zorundasın
Aşkınla, umudunla, isminle
Kar yağıyor bak
Üşüyorsun, sokul bana
Bu şehir seni hapsetmemeli, çık
Aşk belki de bazen yoldan çıkmaktır.