Dört Mevsim Şiiri - Özgür Türkoğlu

Dört mevsimim,
Toprağın ihtiyaç duydugu gibi,
Muhtacım sana.
Bir çift göz değil sende ki,
Kah Bahar Bahar bakarsın,
Yuvamıza çiçek kokunla
Kah kara kışın karı gibi yağar bakışlarınla
Sıcaktan boğulan aciz bedenime
Dedim ya sen benim dört mevsimimsin
Bazen yağmur dolar gözlerin
Sevincinde özleminde üzüntüde
Bazen de sımsıcak güneşe benzetirsin gözlerini
Ayazdan titreyen elime yüreğime
Sanatçı bakışıdır sendeki
Bir yandan ana gibi şefkatli
Bilirim ki sen bakınca bana
Ekmek gibi, su gibi, nefes gibi
Dün gibi, bugün gibi
Ve yarına umutla bakışımdır gözlerin
Görüpte ulaşamadığım gizemli ufuk çizgimdir gözlerin,
Masmavi gökyüzünün beyaz pamuk bulutları gibi
Benim çocuk yüreğimde
Ben toprakta ki tohumum
Gözlerinden akıtacağın sevgine muhtacım
Ver de büyüsün bir fidan olsun
Ve bağırsam benim boş bomboş bakan gözlerimle
Aynı ilk gün ki gibi seni seviyorum seni seviyorum
Seni seviyorum