Dört Elle Sarılmalı Şiiri - Necdet Cemal ...

Moral bozuk, hani bir dost arar ya o zaman,
Oda kalktı, biraz teselli diye onca yoldan,
Nerden bilsin onunda içi hınca hınç dolu,
Ne bilsin onun daha çok teselliye muhtaç olduğunu.
Tutamaz kurşun, röntgen ışını ne kelime,
Bir elektron atlaması işte beyinden beyine.
Keser mi hiç incecik cam, saray burnunun fırtınalarını,
Karanlık sularla yıkadı, kararan ruhlarını.
Takılıp dururken yalanda, kırık plaktaki iğne gibi.
Yüz bin şimşek bile aydınlatamazdı, yüzdeki çizgileri.
Suç gibi, hile gibi değerlendirilirse sevmek,
Hiddet verir tabi, söylenecek duyguları gizlemek.
Kolay geliyor öyleyse, doğruluğunu ispat yerine,
Hiçbir şey anlatmadım deyip, çizgi çekmek üzerine.
Aczi bu, bir insanın aczidir dururken ispat,
Bilinmez neden kendisi ile mücadelededir heyhat.
Saklandım sanarak, başını kuma sokan deve kuşuna,
Gülmek gerek duygularını saklayan insana.
Demezler mi? Oturmak, konuşmak vermiyorsa saadet,
Nasıl devam etti bunca zaman bu muhabbet.
Sevginin tercümanıdır, sakınmak, şüphe etmek,
Memnun olmalı insan, öyleyse seviliyordur demek.
Şüphe çirkin olsa da, sevgilide bir alaka,
Yoksa farkı kalmazdı, yoldan geçen insanla.
Anlaşılmadı neden suç, aşkta masumiyet aramak,
Aranmıyorsa zaten onun adı kaçamak.
Sevinmeli bence üzerinde kurulmak istenen tahakküme.
Dört elle sarılmalı, sevildiğini bilerek sevgilisine.

9.10.1986/İstanbul