Azizem Şiiri - Özdemir Aydın 2

Gözlerini, duvarda asılı çerçevedeki gözlere dayadı,
Gözler de ölür dedi, onları aytınlatan ışık sönünce.
Bak, ben de hapsolmuşum sizinle birlikte dört duvarlı kafese.
Bu şehirde artık yeni bir şair var,
Sizdeki bu gizemli özlemi de yazar.
Geçmişimi dağ başında unutmuşum,
Kuş konmaz, çiçek açmaz bir çalınan dalıyım,
Yanıp yanıp küle dönmüşüm.
Omuz verdiğim kulübem yıkık,
Enkazında karanfilli, Sümbüllü ölümüm.
Uçuşur üzerimde kanaryalar,
Kar yağmış dallarıma,
Baharda pembe çiçekler açacak kirazım,
Ahh küçücük dünyam, azizem.
Daha dün kaybettim,
Dileklerimle zihnimde oynaşırken.
Kalemedir serzenişim,
kıskançlığım, tavrım, davranışım, kaçışım.
Cümle alem muradına erdi de,
Bir tek ben mahrum kalmışım.
Sebebsiz, edepsiz, bahtsız,
Kırmaktan, dökmekten, dönmekten yorgun.
Ben var ya,
Tam böyle ölecek adamım.
Ahh duvarda asılı çerçevedeki gözler,
Bazen bu dünyaya ait olmadığımı düşünüyorum.
Etrafta kimse yok,
Evrenden uzak,
Karşı duvardaki saatin bazen yelkovanında,
bazen akrebinde dolaşır ruhum.
Gözlerini, duvarda asılı çerçevedeki gözlere dayadı,
Gözler de ölür dedi, onları aydınlatan ışık sönünce.
Bu şehirde artık yeni bir şair var,
Sizdeki bu gizemli özlemi de yazar azizem.