Dört Duvarlar2 Şiiri - Hakan Baş

Zindan oldu bana yine bu dört duvarlar.
Kapıda eli tetikte bekleyen kırılgan bir sessizlik var.
Loş ışığın altında demlerken senden arta kalan hatıraları,
Yüzümde ıslanmayan birkaç küçük nokta var.

Neden bu dört duvarlar adamı yorar?
Kime baksam hep aynı, nereye baksam çatlamış duvarları ve dökük sıvaları.
Benimde yüreğim duvarlar gibi kabarık ve çatlamış damarların acısı,
Kangren olmuş, kökünden kesilmiş sevdalarımla dolup taşar.
Bir kere gözden kalbe sızdı mı o mübarek gözyaşı,
İflah olmaz artık, yarana tuz bassan da kurumaz o yıkılası yalnızlık.

Geçen gün çığlıklar içinde uyandım uykumdan.
Karanlıktı odam ve ışık saçmıyordu yine bu dört duvarlar.
Bazen pencereme konan minik serçelere takılıyor gözlerim.
Hep bir neşe içinde,
Cıvıltıları bir parçada olsa tebessüm çiziyordu yüzüme.
Bir şairin tuali olan gözlerine,
Bir parça mutluluk konduruyordu minik misafirler.
Sonra dönüyorum muhabbet kuşlarıma yalnızlığı soruyorum,
Onlarda konuşmuyor, onlarda yüzüme şaşkın şaşkın bakıyorlar.
Yalnızlığı tarif edemiyorum.
Kime sorsam hep suskun…

Duvarlar kabarık tıpkı yüreğim gibi.
Belki de gözlerine bakmak,
Gök kuşağına çengel atmak kadar imkansız olsa gerek.
İstanbul, gözlerin ve bu dört duvarlar,
Beni ağlatmaya devam ederler.

Bu gece yine tek kişilik koltuğumda yalnızlığıma tek kurşunla son vermek istedim.
Elimdeki kalem gözyaşı dökerken,
Kâğıt, buruş buruş olmuş,
Ve pul pul dökülüyordu kelimeler ben susarken.
Sonra biraz içim geçmiş ve soğuk içime işlemiş.
Uyandığımda bir Fatiha’nın tadı kalmıştı dudaklarımda.
Sonra soluksuz nefesimle ve sana tutsak sözlerimle,
Bütün dualar şu kapıdan içeri girmene.
Gece çok soğuk ve ben ayaza dönük sesimle seni kendime söylerim
BU DÖRT DUVARLAR EŞLİĞİNDE…
***Hakan Baş***
11.01.2013
00.54