Dört duvarın çaresizligi 02.09.2024. ...

Dört duvarın çaresizliği( yıkılmış duvarların arasında)

Benim odam dört duvar,
Ve ben, yıkılmış duvarların altında kaybolmuş bir boşluk.
Bir zamanlar umutla dolu olan bu yer,
Şimdi yalnızca sessizliğin yankılandığı bir zindan.

O duvarlar ki bir zamanlar hayallerimi taşıyan,
Şimdi her biri bir mezar taşı gibi,
Her hayalimi tek tek idam ettim o duvarlarda,
Kendimi bulmaya çalıştıkça, daha da kayboldum.

Sen hiç yaşadın mı böyle bir çaresizliği?
Her bir duvarın altında ezilirken,
İliklerine kadar hissettin mi o soğuk çaresizliği,
Benim gibi, her nefeste daha da derine batarken?

Ben ettim, her bir hayalimde,
Her umut kırıntısında, biraz daha karanlığa gömüldüm.
Çaresizliği damarlarımda hissettim,
O dört duvar arasında, sadece sessizlikle baş başa kaldım.

Yıkılmış hayallerin enkazında,
Koca bir boşlukla sarıldım kendime,
Ve her nefes alışımda, biraz daha soldu içimdeki ışık,
Çaresizliğin en derin kuyusundayım şimdi, çıkışsız ve yalnız.

Susma, söyle bana, çaresizlik neydi? Be adam
Bir çığlık, ama yankısız;
Bir istek, ama ulaşılamaz;
Bir boşluk, ama doldurulamaz.

Çaresizlik, her adımda daha da derinleşen bir uçurum,
Her çözüm arayışında bir kapının kapanması.
Gözlerinin önünde beliren umutsuzluk,
Bir çıkış yolu ararken, her yönün tıkanması.

Bir dertle dolu kalpte, yanıt ararken,
Soruların cevaplarını bulamamak.
Karanlık bir sokakta, ışık ararken,
Gözlerinin önünde parlayan yıldızların yokluğu.

Çaresizlik, en sessiz çığlıktır;
Kimse duyamaz, kimse anlayamaz.
Bir yük gibi, her an seni aşağı çeker,
Ve tüm dünyayı, bir boşluk gibi hissettirir.

Susma, söyle bana, bu duygunun ne kadar ağır olduğunu,
Her an içinde yankılanan bu sessizliği hisset.
Çaresizlik, en derin yalnızlıktır;
Ama belki de en karanlık anlarda, bir umut ışığı aramaktı

---

Her adımda, her an, içimde büyüyen bir boşluk,
Beni sarhoş eden, her umut kırıntısında kaybolan bir çaresizlik.
Çaresizlik, sessiz bir ıstırap,
Kimse duyamaz, kimse anlayamaz bu derin acıyı,
Çünkü herkesin acısı, kendi yaşadığı kadardır.