Dört Duvar Bir İnsan

duvarlar, aslında duyarlar
duyarlıdırlar sessizliğe

kapılar
kilitler
paslı sürgüler.
somun büyüklüğünde mazgallar
ayakkabı eskitemyen insanlar
dört koldan,
kurbanının üstüne üstüne yürüyen
yüzüne yüzüne tüküren duvarlar
bazen keopstan büyük
çoğu zaman nemruttan heybetli
abide i hürriyet meydanına meydan okurcasına
yağlı nemli,
soğuk sıcak.
kötü ruhlu, uzun boylu
taş duvarlar..
tutsaklığın can yoldaşı

gökyüzü,
kuyunun dibinden nasıl görünürse işte.
öyle.
sabah soluk mavi
öğlen masmavi
akşam koyu mavi
gece kara

gece kara, zehir kara.

gece;

uzunca düdük sesi
köpek uluması uzunca
parmaklıkların arasından
mavi siyaha döndüğünde
bir deniz feneri gibi parlayan
kutup yıldızı
havada asılı duran.
düdük sesi uzun uzun
köpekler,
düdükler,
sabahlar.

sabah;

yedi adımda bir önünü keser duvarlar
yedinci adımda biten 'çekip gitmeler'
ve yağlı paslı elleriyle boğazını öldüresiye sıkan
sıkan
ve
öl
dür
me
yen
tutsaklık.

soluk mavi
masmavi
koyu mavi
kapkara
zehir kara.

mezara gömülen canlı bedenler gibi,
bilmem kaç yıl
yaşam heryerdedir
soluk aldığın her yerde.
yaşam her yerdedir
ölüm heryerde.

kalbim atıyor
damarlarımda kan dolaşıyor
bedenim yaşıyor
ruhum can çekişiyor...