Dört duvar Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Dört duvar arasındayım hep,
Zaman ağır, gölgeler derin…
Bir sabahı bekler gibi değil,
Bir hasreti büyütür gibi,
Sükûtla örülü bu yalnızlık benim.

Penceremde umut küser,
Gecenin siyahı içime çöker.
Rüzgârın dokunuşu yok,
Ne de güneşin sıcağı…
Yalnızca duvarlar ve ben,
Bir de içimde yankılanan sesler.

Dört duvar arasındayım hep,
Sözlerim sustu, yollarım bitti.
Yüreğimde eski hatıralar,
Her biri birer çığlık şimdi,
Özgürlüğü düşler gibi değil,
Kendi içimde kaybolur gibi…

Bir rüzgâr esse, götürse beni,
Bir kuş olsam, kanatlarım olur mu?
Yoksa bu duvarlara hapsolmuş,
Kök salmış bir ağaç mıyım?
Ah, dört duvar, bırak beni,
Sonsuzluğa açılmak istiyorum!

Yine de yıldızlara uzanır gözlerim,
Bir hayale sarılır ellerim.
Her duvar bir sınır olsa da,
Her sınırda bir çıkış bulur kalbim.
Ve ben dört duvar arasında bile,
Özgürlüğü düşlerim…