Bu gün bir gariplik var içimde kendimi çok yorgun hissediyorum.Bu gün ilk defa akşamı iple çekiyorum.Susuzluktan kurumuş dudağım canım kimseyle konuşmak istemiyor.Her akşam dua ettiğim o küçücük odamı özlüyorum.Akşam olunca kapanınca kapılar sadece huzur bulduğum o küçücük odama koşuyorum.
Işığı açmıyorum mum ışığı birde yanıp sönen beyaz mavi altın sarısı ışıklar aydınlatıyor odamı
Bana huzur veren tek şey elimde yavaş yavaş dönen boncuklar çektiğim zikirlerle her şeyi unutuyorum.Ben allahı çok seviyorum.Ondan başka Hiç bir şeyi hiç kimseyi ondan fazla sevmiyorum.Ramazan ayının enerjisi diğer aylara göre çok farklı ben bunu hissedebiliyorum.
Bütün gece dua ediyorum. Dualarım kendim için değil vaktini boşa harcayan bazı insanlar için yalvarıyorum allaha kalplerine iman ver diye o zaman bir ürperti kaplıyor içimi odama dolan beyaz
kuşları seyrediyorum ve Yalnız olmadığımı.
Bu ayın bitmesini hiç istemiyorum.Ne kadar yorgun olsada bedenim içime dolan o manevi huzur alıp götürüyor bedenimdeki tüm yorgunlukları.
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
