Dört duvar Şiiri - Ahmet Selimoğlu

Belki farkında değiliz.
Milyonlarca insan arasında,
Gökyüzüne hapsolmuşuz,
Başlangıçımız, hatta,
Mutlak bir sonumuz bile yok.
Gözlerin bir çıkmaz sokak,
Sonsuzluğa uzanan gökdelen.
Hapsetmişsin beni dört duvarının içine.
Aşkın bir kasırga olmuş,
Savuruyor, yıkıyor, parçalıyor bedenimi.
Ne kanatlanıp gökyüzünden kaçabiliyorum,
Ne gözlerine daha derin dalabiliyorum,
Öyle bir boşluksun bende.
Öylesine bir duvar örmüşsün önüme.