Dört Duvar Şiiri - Serhat Yoldaş

Ben yalnızlığımı seviyorum
aslın da ben senden sonra alıştım
yalnızlığa...
ne kimse selam versin,
ne de bir selamım alınsın.
alıştım işte yapayalnız,
körkütük kendimi dinlemeyi.
...
çok hırpalandım
her sevgim de bin vah çektim
susabildiğim kadar sustum,
bağırmam gereken anlarda...
çünkü bağırdığım da
hep kaybettim...
yenildim,
çöktüm...
...
bir duygusuz olmuş adım
kimseyi sevmezmişim,
kimseyi düşünmezmişim...
ben, Çok sevdim,
çok öldüm de...
ama kimse yüreğinin kenarına koymadı,
kimse yanağımın alına dokunmadı.
saçımın tek telini okşamadı...
hep hırpılandı çocuksu düşlerim
bir şehir düşledim,
yarenimin olduğu.
ama hep yıkıldım.
nefessiz bırakıldım,
değersiz oldum...
dört duvar oldu hayallerim...
...
gitme dediklerim pek olmadı
olana demedim mi sandınız
ağlaya ağlaya,
sızlana sızlana,
ayağına kapanarak dedim...
ama gittiler..
tek yarim olsun isterken,
onlarca yaram oldu..
ve ben sustum...
sonrası işte,şimdi ki ben.
ne selamım alınsın istiyorum,
ne de selam verilsin...
dört duvar,
bir de kalemim yetiyor.
ben sessiz çığlıklarım ile
her gece göz yaşını mürekkep yapıp
yazıyorum hep gidenleri..
...
elbet birgün,
biri sever beni.
bir evladı gibi,
ya da bir kedi gibi...
bilmem, belki de sen gelirsin...
veya herkes sussun...
ne olur,
beni kendim ile
şiirlerim ile bırakın...