Dört Dehşetli Hastalık Şiiri - Cihat Şahin

Mefluç eden imanı, şu dört müthiş illettir!
Olmaz ise tedavi, mümin için zillettir!

“Yeistir” birincisi, ümittir ona hasım,
Rahmetten ümit kesen, iblisle olur hısım.

Haktan ümit kesilmez, tövbe ile git ona!
Şefkati sonsuz onun, itimat et yaratana!

Kapısına gelenler, dönmez asla boş geri,
Ona ciddi yönelen, görür daim hoşgörü!

“Ucuptur” ikincisi, çok güvenmek amele,
Amelle ulaşılır, zanneder kul emele!

Birazcık sevap ile buldum sanır o kemal,
Azıcık amel ile ister cennet ve cemal!

Verilen bunca nimet, bedavamı acaba?
Sadece ahmak olan, zanneder onu caba!

Bunca izzet ikramın, ödenmeden ücreti,
Hangi yüzle ister kul, cennet gibi nimeti?

Üçüncüsü; ”gururdur”,namı diğer o “kibir”!
Zigottan olan adam, sanır kendin çok kebir.

Kulluğunu unutup, hür zanneder kendini!
Hayâ etmez rabbinden, daim aşar haddini.

Bu şeytani bet haslet, vesile-i helaket!
Gelir sırf kibir ile, başa binler felaket.

“Tevazudur” ilacı, namı diğer; ”mahviyet,”
Kazanılır onunla, gerçek izzet haysiyet!

Kim bilirse kendini, bilir demek o dini!
Dinini güzel bilen, elbet sayar rabbini.

Dördüncüsü; ”su-i zan”,hüsn-ü zannın tam zıddı!
Tahribatı çok büyük, hasımlıkta yok niddi.

Her fiile kem bakar, menfi olur yorumu!
Dili daim zemdedir, karalar çok kurumu.

Ekser sözü ya gıybet, yâda tenkit yüklüdür!
Haksız görür herkesi, sanır sırf o haklıdır.

Bitirir dostlukları, arttırır düşmanlığı,
Oynar hep yalnızları, olmaz hiç pişmanlığı.

Hüsn-ü zandır ilacı, müsbet yorum ve tevil,
Olmalı dost lehine, her türlü kelam kavil!

Tenkit etmek yerine, tamiri denemeli,
Dili hali ve tavrı, sırf müspeti demeli.

Kurtulmalı her mümin, bu dört çeşit illetten!
Dilemeli helallik, af isteyip milletten.