Dört Bozuk Mevsim Şiiri - Mesut Berk Ünal

Gökyüzü karanlık ve ağır,
Bırakır gözyaşlarını mağrur mağrur.
Yıkılmış bir insan gibi,
Yeller estirir soğuk rüzgarı.

Kış gelir, kar yağmaz olur,
Düzeni bozulmuş insan gibi.
Bir gün öyle der, bir gün böyle.
Halbuki kendi midir sebebi ?

Gün açar, gönüller açılır.
Kediler bile dışarı saçılır.
Umutlar birer dal gibi yeşerir.
Ama bilmezler sonunda verirler mi meyve.

Toprak susamış, su akmaz olmuş.
Ağaçlar yanmış, yerine beton kurur olmuş.
Doğa kalmamış, köpürmüş yerküre.
Sonunu düşünmez fani, geleceğini bile bile.