Dördüncü Mektup Şiiri - Fatih Lâl Tuna

duydum ki sorar olmuşsun eşe dosta beni; o nasıl diye..
İsmimi anmayı bıraktığın, belli,
Korkutuyor ismim, seni değil mi?
bir parçanın, yeniden acımasından
yüreğinde söndürmeye çalıştığın
beni'n alevlenmesinden korkuyorsun.
Ben ne olmadım ki sana
yar oldum yaren oldum,
"o" olmak acıtmayacak elbet canımı
ama unutma! sana da unutturmayacak,beni..
Merak etme sen;
bıraktığın gibiyim, bırakılmış gibi gibiyim...
yani iyi de diyebilirim kendime.
Eskisi kadar konuşmuyor, gülmüyor
ya da eskisi gibi mutlu olamadığıma bakma sen
iyiyim diyorsam iyiyim işte!
olur olmaz şeylere kızıyor,
gülünecek sohbetlerde ağlıyorum arada
konuşmuyorum pek fazla
biraz fazlayım hayata
hepsi bu...

Her zaman ki işler, işte
yazıyorum, siliyorum; sonra sildiklerime üzülüp
aynı kelimeleri tekrar tekrar yazıyorum...
Sen her defasında sorardın ya hani
niye sildiklerini tekrar yazıyorsun diye.
Şimdi söyleyeyim sevgilim:
söyledin ya da yazdınsa bir kez
ne kadar da silmeye çalışsan, silinmez o şey...
Hep bir tutam izi kalır; kağıtta ya da yürekte...
Nere de kaldığı da önemlidir ama
"kalmışlık" daha önemlidir unutma.
İşte senden; böyle kalarak gidişimin, sebebi budur belki.
Adınsız günler karanlık, gülüşler eksik...
yarınlar mı? onları hiç sorma
tüm hayallerimi çalıp gittin sen...
nasıl hayal kurarım ki şimdi ben
resim de çizmiyorum artık
pek güzel çizemesem de üstelik
çizsem de gördüğümden ötesi yok
yazsam bildiğimden ötesi
hep aynı kelimeler işte
özledim, özledim, özledim...
hayır öyle değil! ! diye
kaç kez kendime yalanlar söyledim...
nasıl bir gidiş bu; top yekün savaş gibi...

beni merak etmişsin ya,o nasıl diye
gözlerim ve yüreğim aynı kıvamda; hüzünlü...
artık kandıramıyorum insanları
sahte gülüşlerime ben bile inanmazken
nasıl kandırabilirim ki onları.
Ah! be sevgilim diye başlayıp;
tüm sensizliğimi; boşaltasım var yüreğimden
ve hıçkıra hıçkıra ağlayıp
utancımdan, kızarasım
boynuna sarılıp ağlayasım
fakat asla gözlerine bakmadan
çünkü baksam,
inan bana baksam dayanamam
biliyorum...

bazen keşke hiç büyümeseydim diyorum
Para kazanmakmış, yaşam mücadelesiymiş
bunların hiç biri değil de...
keşke seni tanımasaydım diye...
çocukken bir kadını sevmiştim ben
bir tek onu severek kalabilseydim diyorum
ve bazen kızıyorum ona;
bana niye sevmeyi öğretti diye
insanlar yaşadıklarından öğretir derdi
bak şimdi anlıyorum
benimle ayrılığı paylaşma nedenini.
sana da annen ayrılıkları öğretmişti.
bu yüzdendi tüm gidişlerin
ve kazandığın" gitmek" savaşında
ardında kalan bendeki enkaz yığınını gururla seyredişin
bu yüzdendi...

duydum ki sorar olmuşsun, eşe dosta beni;
böyleyim işte...
bıraktığın gibiyim, bırakılmış gibi gibiyim, sensiz ve sessiz gibiyim...
hepsi bu.

Lal