Dördüncü Korku (Anne, Yollama beni sigar ...

İnce bir ironik ağlama seninkisi,

yüzündeki her mevsim, kanıma değer

ne zaman tutmalıyım diye şaşırdım kirlenmiş kahve saçlarını

köşesine çekilmiş deli gozlerin ' gel ' lerle bakarken

bir an da değişebilir ' git ' demek gibi

hayatta en çok üç şeyden korktum,

biri, daha çocukken evimin karşısındaki ulu camiiden,

bir ölü, böceklere kaptırdığı kemikleşmiş, soğuk elleriyle mezarını açıp

parçayabilir beni

'anne, yollama beni bu saatte Bafra almaya '

biri babam annemi ya bir gün öldürürse,

ucu kırık, kesik keserleri yakmalıyım, kan kokusu düştü uykularıma

' baba, ne olur zalim olma! '

bir diğeri yalnız kalmak kendimle herhangi bir akşam;

bir hırsız gelmiş yamalı bir torbayla,gümüş yaldızlı çanaklar sükün çığıltısında
ürkerek bakar,

' al hırsız amca tüm eşyaları ve git ne olur '

ama dokunma ne olur cocukluğuma
...

hiç biri gerçek olmadı bu korkuların, ortalık sessizleşti derken

dördüncü gözlerini dikti hoyrat kaderime,

aç kediler cirit atarken sokaklarda

ekmeğimi bölüşemem kimseyle, açım

aklımda heyelanlar var, dokunmuyor yalnızlık bu kadar

sen üstünü bile almadan cekip gittigin akşam var ya,

geciken bir korku birikti icimde

ya bu gidişin, özürlerle gelişi olmazsa diye

' Yar ne olur, ecelim ol, öyle terk et bu akşam '

bu defa duymadı sesimi korkak korkum,

ki, korktugumda başıma geldi