Dördüncü Evre Sevda Şiiri - Leyla Bay

Dördüncü Evre Sevda

(Bu dizeler, bir sevdanın musallada son acıları ve son hatırladıklarıdır...)

Bir sevdayla ölünmezmiş,
Haklısınız, bir sevdayla bir kez ölmez insan...
Bir sevdayla ölmedim ben,
Sevdanın biriyle ,bin kez öldüm...
Otopsi masasına koydular sevdamı,
Paramparça ettiler duygularımı,
İşe yarar birkaç aşk hücremi ayırdılar bir kenara,
Seyrek ilmekler atıp, diktiler ,
Siyah bir çuvala basıp kanlar içinde attılar ...

Ölmeden önce son hatırladıklarım...

Bir sevda hastanesinin,
Sevda-loji kliniğindeydim...
Bir "sevda uzmanına",
-doktor, diyordum, doktor...
İki yakamı bir araya getirince nefes alamıyorum,
Alsam da, verdiğim her nefesin katili oluyorum,
Bölük bölük,
Parça parça,
Kesik kesik salıyoum özgürlüğe tüm nefeslerimi...

Hayâllerimde kara lekeler oluşmaya ,
Huzuruma, hüzün, mutluluğuma keder bulaşmaya başladı doktor...
Huzurumda sayısız metastazlar
Ne kadar çabalasam da dermansızlar...

Daha önce gittiğim doktor acemisiymiş sevdanın,
Üç-beş düş, bir miktar da gülüş yazdı
Birazdan "e reçeteye" düşer dedi,
Eee düştü de "e reçeteye" düşler ve gülüşler,
Neden düşmedi bu dermansız sevdanın şifası göğsüme... Doktor...
Nereden çıktı şimdi bu ölüşler...

Oysa benim kendi düşlerim
Oysa benim kendi gülüşlerim vardı,
Vardı daa, var diyemedim,
O da sormadı...

Açsaydı düş pencermi
Görseydi düşlerimi,
Tanıyı erken koyacaktı,
Hastalık bu kadar yayılmayacaktı...
İşin garibi ne biliyor musun doktor ?
Hastalığın bulaşıcı, dedi,
Dokunsal bir hastalıkmış-mış,
elden,tenden, gözden bulaşırmış-mış...
Öyle durduk yere gelmezmiş-miş-miş işte...

Ama geldi dedim...geldi !
Elleri ellerime değmeden,
Gözleri gözlerime bakmadan,
Ruhu ruhuma akmadan geldi...
Bana kalsa bu kadar geç kalmazdım...
O, sevdanın acemisi doktorun verdiği
Üç-beş düş, bir miktar da gülüşle avutmazdım sevdamı,
Ne bileyim işte !
Sandım ki iyileşiyorum,
Oysa, o yapay düşler ve gülüşler,
uyutmuş içimdeki devleşen sevdamı...
Uyutmuş, beslemiş, büyütmüş doktor...
tüm hücrelerime yayılmış,
Beni içten içe ele geçirmiş...

Söylesene , korkma duyacaklarıma hazırım doktor,
Çok mu... geç kaldım...
Oysa başlangıç demişti, o acemi doktor...

Demek dördüncü evre
Demek son nokta, son viraj...
Demek içimde birkaç nefes kaldı özgürlüğe çırpınan...
Ne yani suç benim mi ?
Ben... ben söylemiştim ona,
Yürek-sel, gönül-sel, bu bendeki...
Aşksal, sevdasal bu tendeki, dedim...

Peki nerede onun "Hekimlik Andı",
Nerede onun" Hipokrat Yemini "
Nerede vicdanı,
onuru nerede kaldı,
Neden, doktor, neden sevdamı hafife aldı...
Neden dördüncü evre sevdalara kapı araladı...
Ben zaten hayatı hep son evrelerde yaşamıştım,
Hayatı hep sonlarda yakalamış,
Her şeye hep geç kalmıştım...
Bir ailede son evlât,
Bir binada son kat,
Hara'da ölmek üzere olan yaralı bir at,
Çilede âh-u-zâr ,
Kumar oyununda son zar,
Terra'da son şair,
Mısralarda son şiir...

Bana söz hakkı verseydi o acemi doktor...
Şiir yazdığımı bilseydi,
Her şey farklı olabilirdi...
Ama vermedi, yanlış teşhis koca bir sevdaya mâl oldu...
Dördüncü evrede başlayan şiirlerim de,
Dördüncü evrede başlayan sevdam gibi öldü...

Bana ne oldu, sevdamı kim öldürdü ?
Duygularıma kim kıydı...
Sevdamı musallaya kim koydu...

...
Duydum ?
Az önce selâmı okudular,
Hakkınızı helâl ettiniz mi merhûma dediler,
Helâl ettik dediklerini duydum...
Bana niye sormadılar,
Cemaate üç kez sordular,
Bana ,bir kez olsun sormadılar...
Ey merhûm ! Sen de bu cemaate hakkını helâl ettin mi ? Niye demediler... Niye demediler...📌