Dördüncü Cemre Şiiri - Yaşar Yıldız

İlk cemre düştüğünde;
Biraz ürkek, biraz utangaç
tutmuştum ellerini.
Papatyalar açmıştı çam diplerinde.
Kırlangıç yavruları uçmanın telaşı içinde.
Gonca yapraklarında çiğ taneleri,
her biri inci büyüklüğünde.
Minicik bir elle dizilmişcesine.

Bir avuç pembe bulut içimde.
Alıp götürmüştü beni,
göklerin ulaşılmaz derinliklerine.
Tam da alışmışken
onca yükseklere;
Birden, bırakıverdiler elimi.
Bir kanadı kırık düştüm yeryüzüne.

Bir Ege yazımıydı,
yoksa yaz içimdemiydi?
Düştü ikinci cemre de...
Nedeni;
Dolunaydan dökülen
gizemli aydınlıktı belki de.
Gece mavisi bulaşmıştı gözbebeklerine..
sonsuzluğa doğru
yitip gidecekken içlerinde,
o son gece,
elele yürüyüp giderken
yakamozların üzerinde,.
şaşkın, üzgün, korku içinde
kalakaldık orta yerde.
Kapkara bir bulut
dolunayı alıp gittiğinde.

Yitik maviler mevsimiydi...
Karanlıga sıkılan kör kurşun gibi
yaşayıp gittiğim günler de
düştü üçüncü cemre de.

Ne karların beyazı,
ne de havanın ayazıydı
titremeler yaratan içimde.
Farkedemedim bile;
serçeler donup kalmıştı penceremde.
Öylesine dalıp gitmiştim ki;
Kömür karası gözlerde.
Sönmeyen alevler yanıyordu tenimde.
Ama;
Sönüp gitti işte..
Bir gece ansızın, nedensiz,
sırf kapris olsun diye
ardına bile bakmadan
çıkıp gittiğinde.

Bölünmüş, parçalanmış,
günler, geceler,
hep yarım içilmiş
kadehler kaldı elimde.
ilk üç cemrede...
Cemrenin dördüncüsü olmaz deseler de;
Düşmeli birkez daha,
son kez hiç değilse.
Hem öyle bir düşmeli ki;
Kor ateşler yakmalı tenimde.
Ve de;
Yıldızları bir bir silinmiş gökyüzü gibi
bomboş, kaskatı yüreğimde.
Saçlarında ilkyazlar olmalı.
Ak köpüklü denizler olmalı ellerinde,
Yedi renk te ışımalı gözbebeklerinde..
Baktıkça, baktıkça yine;
Derinlerine doğru yitip gitmeliyim içlerinde.