Dördüncü boyut.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Bir sokak ötede gecmişi ararken foseptik çukuruna düşüp, mazide boğuluyorum.
Arınmak istiyorum kendimden.
Geçmişi gömdüğüm çukurdan gerçeğin eli değiyor ruhuma.
Yüzüme attığı tokat yüzümü kızartıyor.
Üstüm başım paramparça, her yerim kan revan ve ben konuşamıyorum.

Vakit gece oluyor.
Kulaklarımın uğultusu beynimde.
Gökyüzü gecmişe çevirmiş pusulasını mişli geçmiş zaman evrenin sonsuzluğuna meydan okuyor.
Ay buluta gizleniyor, ruhum anadan üryan.
Bir yıldız seçiyorum kendime.
Işığıyla ortak olsun istiyorum kederime
Birden yitip gidiyor gözlerimden.
Hasrete karışıyor umutlarım.

Ölçüsüz dizeler, dilime musallat.
Küfürbaz sözcükler serseri mayın olmuş hafzalamı parçalamaya yeminli.
Kendimden kaçmanın telâşında aklımın mihenk taşı oynamaya meyilli.

Yalanın günahında savrulup, yerin dibine sokmak istiyorum kendimi.
Dert küreğinin sapından irin akıyor.
Sadece başımı gömüyorum kollarımın arasına, tüm utancım yılan zehrine karışıp yayılıyor hücrelerime.

Çocukluktan kalan bir kaç masum gülümsemenin ardına gizlenip, mutluluğun sefer tasında kalan artık çorbayı yudumluyorum.
Elimde, sapı kırık bir kaşık.

Gecenin sessizliğini yırtan baykuş sesine karışan uğursuz bakışları tek, tek gömüyorum gecenin kara yüzüne.
Yüreğimde hapsettiğim bütün suçların kollarındaki kelepçeleri çözüp Azat ediyorum düşlerimden.

İnadına bir gülümseyiş yüzümde.
Meydan okuyorum dünyaya.
Biliyorum ki; her kâbusun bir bitimi var.
Her sonun başlangıcı.
Açıyorum gönlüme geniş yolları, yüzüme vuran esintilere bağlıyorum sevileri, dalıyorum hayal alemine.
Beynimin kadranında ışık hızı.
Bilinmeyene bir yolculuk bu!
Sessiz ve dingin.
Dördüncü boyutta mutluluğa tatil.