Dönüyorum bu kapıdan ve son kez ve ilk, ...

Her yeniden başlayabilr miyim,
yazabilir miyim titrerken parmaklarım tuşların üzerinde,
sigaram sönerken, yenisi yakabilir miyim?

Dumanıyla yazmalıyım adlandırmadıklarımızı ve terk ederken gözlerimdeki nemliliği
üç bacaklı isimsiz bir kül tablasıyla paylaşırken yalnızlığı,
vücudsuz bir özlem çekerek,
pazar akşamüstüsünde, nemli gövdemle,
top oynayan çocukların neşesi ve rüzgarın hafifçe tülleri savuruşu ile
yaşayabilir miyim diye sorarken,
yoksa tüm hikaye şiirin hüzünlü bir ilüzyonu mu?

Bu tanıdık, bu bilinmez,
üstüme kapanan kapıdan,
ve aslında ve belki de ilk ve son kez çıkıyorum titreyen ellerimle.
bu sessiz pazar akşamüstüsünde,
içimi acıtan ve ellerimi tireten,
son kez kurguladığım bu şiirle çıkıyorum,
ve gözlerimin parlayan nemiyle ve üç bacaklı kül tablasının arkadaşlığıyla...