Dönüyorum... Şiiri - Mustafa İsmailoğlu

Elime bir kutu kırmızı alsam
Yeter mi gökyüzünün rengini değiştirmeye?
Karanlığın en kuytusu kadar siyahken bilincim,
Yeter mi elimdeki beyaz kağıt onu kapatmaya?
Yada elimdeki mavi tükenmez kalem,
boyayabilir mi umudumu?
Çıkarabilir mi beni bu karamsarlıktan?
Yanlızlığımı vapur arkasındaki martılara,
Varuluşumu denizin mavisine bırakmış,
Giderken adalardan yavaş yavaş,
O kısık çağırışlar yetermi geri döndürmeye?
Yada çıksam yalvarsam kaptana,
Pişmanım dönelim desem,
Döner mi?
Hayatın rotasını belirlemişim,
Hangi lodos çevirir ki beni sana artık?
Yada hangi poyraz yüzümü sana döndürür?
Göğüs germişken bu kadar rüzgara.
Fesleğenler yeni açmıştı daha oysa,
Vakit Kasım'ı iki geçmişti daha,
Lodoslar yeni başlamıştı dalgalara yön vermeye,
Güneşe hasretken karanlık,
Sırası mıydı bu gidişin şimdi?

Hele bir dalga vursaydı yüzüme,
Son gidişimde oturduğum bankta,
Bir karayel yalasaydı yüzümü dalganın ardından
Kendime gelir miydim o zaman?

Dönüp bakamayıyorum arkama,
Utancımdan mıdır nedir?
Yoksa korkuyor muyum ilk vapurla dönmekten.
Yok yok,
Dur birkaç simit atayım şu martılara,
Aslında dur,
ben döneyim be ilk vapurla,
Sana değil be yanlış anlama hemen,
Hemen yüzünü asma öyle gidişimdeki gibi,
bu mevsimde bırakılır mı ada hiç?
Zaten gitmiş bütün yazlıkçılar,
Birde sahiplenmiş bir dost terk eder mi onu?
Ne der sonra arkamdan?
Evet evet,
Döneyim ben en iyisi,
Yoksa kim şiir yazacak o bankta,
darılmaz mı?
Sana değil ha!
Sakın döndüğümü sanma,
O kadar aşşağılamadım gurumu daha
Ne gururu ben,
Amma da karamsarlaşmışım,
Bırakır mıyım hiç martılara yalnızlığımı,
O kadar küçülmedim daha
Ne rüzgar alabilir umudumu ne de sen.
Dönüyorum karanlıktan aydınlığa,
Ya da aydınlıktan karanlığa,
Demek boyuyormuş kalem karanlıkları
Yada güneş mi açtı adada,
Ben mi göremiyorum uzaktan,

Ne bileyim ben,
Anladın işte,
Dönüyorum.