Dönüyorum Şiiri - Melanie Jensen

...
Dönüyorum
Öylece.
Tereddüt etmeden,
Umursamadan.
Dönüyorum,
O ölüm ile yaşam arasındaki
İnce kokulu yağmurda..
Sessizce, Kimsesizce.
Usul usul
Ağladım..
O ince kokulu yağmura sarıldım,
Avuçlarımdan akan giden sen gibi.
Sımsıcak damlalara,
Sarıldım..
Sen aslında güneştin.
Fakat güneşe sarılmak bir ölümdü benim için,
Yağmuru sen saydım.
Ve aldım kollarıma
Gerçekti.
Gerçekti, bu tıpkı yokluğun gibi..
O yüzden döndüm umarsızca,
Yetindiğim mutlulukla.
Sen güneştin;
Uzanamam,
Ulaşamam,
Dokunamam,
Bakamam..
Işığında hayat bulamam,
Sıcaklığın ölümüm olur.
Nefes alamam.
O yüzden gönlümde ismine yağmur koydum.
Yağmurum hayallerimin vücuduydu,
Seninle anca orada kavuşabilirdik.
O yüzden her yağmur yağdığında,
Dönüyorum öylece.
Sırf sen her zerreme dokun diye..
Salome gibi dans ediyorum,
Eşliğinde.
Ama yine ölen ben oluyorum.
Yahya gibi,Gümüş bir tepside..
Karşımda sen;
Görsen,
Duysan,
Belki de bende ışığında canlanırım.
Hayat bulurum,
Fakat ne sen görüyorsun,
Ne de duyuyorsun.
Baktığın yönde hiç olmadım..
Nasıl bir duygudur acaba ?
Sen tarafından görülmek?
Duyulmak?
Adımı zikrederek,
İsmime anlam kazandırmak?
O yüzden dönüyorum.
Bu ince kokulu sen yağmurlarda,
Güneşinden uzak..
Hayallerin ile ben sırılsıklam,
Dönüyorum...