Donuyorum Şiiri - İsmail Alay

kanatlanmış uçuyordu
belli ki göç zamanı
çok uzaklara
kanat çırpıyordu
gitme
diyen kuşlar
nasıl da ses sese katmışlardı
o ise
sonbahar olduğunu
kanat çırpınışlarıyla
söylüyordu
sonrası kıştı zaten
donmamak için.....
uçuyor,uçuyordu
kalanlar
şimdiden üşümeye
başlamışlardı bile
yuva yapma hazırlıkları
taşıdıklarından belliydi...
şimdi sonbahar
gerisi kış
ben bile şimdiden üşüyorum
ya kış
kışın donuyorum..
nefesim çıkabilirse
önce
bıyıklarım,kirpiklerim,kaşlarım
birden yaşlanıyor
ben içten
donuyorum
dıştan
buzlar sarkıyor
saçlarım ağarıyor
iliklerim donuyor
ben donuyorum
buz gibi
buzdan heykel gibi
öylece kalıyorum...
ya
bir güneşle yok olurum
ya
bir fırtına ile kaybolurum
-ismail alay-