Dönüşüm Şiiri - Önder Karaçay

Aynı dalgada savrulduk
Geçmiş zamanlardan tanıyoruz birbirimizi
Böylesi bir akrabalığı
Pek az insan uyandırabilir bir başkasında
Umulmadık bir zamanda

Hayat durmadan dönüşür
Dinazor kuşa, balık insana, kökler bitkiye,
Rüzgar dalgaya, bulut suya,
Su buluta, sevgi aşka

Yerel evrensele
Koza kelebeğe, kelebek iki günde ölüme
Gün geceye, gece sabaha
Hüzün ezgiye, deneyim yazıya
Olaylar görüntüye dönüşür

İnsanın doğası, aczi, tutkusu ise pek değişmiyor
İnsan aşkını kendi hırsından korumaya dönüşmüyor

Dünyaya gelişi zaten
Bilmediği bir oyunun içine itilmişlik
Maskelerin arkasında saklanmış
Bastırılmış kişiliklere dönük

Bir yanı hep eksik
Vaatler bile tamamlamasına yetmiyor
Tüketimle tükenen bir doyumsuza dönüşür

Yasaklar ve cehaletle insan
Ciddi bir ikiyüzlülüğe dönüşür

Tüketenin insan yerine konulduğu piyasada
Pazarda yerini bulan tüketene
İçimizde bir tütsüye, yangına, ateşe dönüşür

Sınırsız bir uzamda
Bir nota ötekine, güfte besteye,
Boyun eğiş yakınmaya,
Varlığın yankısı ölümün ağırlığına
Hayatın baş döndürücü hızına dönüşür

Bilinmeyenin keşfi adına
Açılan kapılar yola, yolcuya dönüşür

Betimlenen uçurumlar
Kaybedilmiş özlemi çekilen düşe dönüşür

İnsan boy attığı topraklardan koparıldığında
Yüreğinde kendini var bildiği
Yarından ayrı kaldığında
Göç vaktini bekleyen bir kuşa dönüşür

İçimizdeki duygu
Sonrası kaygısını taşımıyorsa
Hayat boşa dönüşür

Parçalanan bir duygunun dehşeti büyürse
İki insan arasında
Düşler geçte olsa öze dönüşür

Önder Karaçay