Dönüşüm Şiiri - Ercan Cengiz

DÖNÜŞÜM

yenilgiyi intiharla karşılayan komutanın
gözde askeriymiş eskiden
saçları dökülmüş, parlıyor kafası
eski moda bir şapka örtüyor kelini

tarlasını sürüyor işgale geldiği toprağın
karşı karşıya çarpışıp ölmektense diyor
doğayla kucaklaşıp doyurmalı kendini

doğayla kucaklaşınca öğreneceği
yoksul bir halkın dilidir tanımadığı
sade, toprak yollu bir köyde
iki mevsim karla kaplanınca toprak
bozkurt cilvesine kanmıyor köpeği

sevgilisinin annesiyle tam on yaş aralarında
her bırakıp giden
bir mektupla gönderirmiş artık sevmediğini
bir odalı ev, bir ranza, bir soba
tütüyor tankı yenen dona karşı
ve yapayalnız bir kitaplık başucunda

köpeğiyle paylaşınca ekmeği
asmasız dolaştırırmış dışarıda

sonra ölüyor köpeği açlıktan mı
yaşlılıktan mı bilinmez
bir tarafta kar, bir tarafta köpek
ortasında yenilmiş bir asker
toprağı eşip gömemiyor leşini

açlığı düşündüm diyor her iradenin yenemediği
ve leşiyle de olsa bu köpeğin
kaç hayvanı doyuracağını

kuşlar-kurtlar parçalarken etini
pencereden izlermiş açlığın hayvana ettirdiğini
dişler geçmeyince kemiğe bırakıyorlar yerde
yıkanmışçasına kırk bir suda

odunla karıştırıp yakınca kemiği
hayvanı doyuran köpek, şimdi ısıtıyor kendini
tırnağına kadar dönüştürülmüş sadık bir köpek
ırkçı komutana götürüyor aklını
ve gaz odalarına yığılan insanlar
bir bir duruyor önünde
ve hâlâ ölüm kokuyor hava,
ve hâlâ öldürülüyor insanlar

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)