Dönüşüm Şiiri - Mustafa Altay Sönmez

Pek çok seneler giydim bu düz çizgili, uzun pantolonu
yani bacaklarım uzundur ona göre
ve takmışımdır koni biçimli tuhaf şapkamı-çok şükür
takmışımdır-
artık adım atmanın zamanı geldi sanıyorum
işte oturduğum yerden,
üzülüyorum ya da korkuyorum
çünki oturmamla yüzyıldır başka bir şeye dönüştüm
-böceğe değil, hayır-başka bir şeye
rahat deri koltuğuma-ki bunca yılın kazancıdır-
yığılmış aynı hacimli bir pembe pudinge.

(biçimsiz olduğu için öyle dedim, biliyorum-pembe puding biçimsizdir-ve ben de öyle olduğım için ki yani kendimi pembe pudinge benzettim.)

Küçüklüğümde eriyip yoğunlaşan yıldızlarına
bakardım gökyüzünün
ondan sonra böyle güzel hiçbir şey düşünmedim
ya da sıkıcı bir yaşam içinde en çok
güzel olduğunu tahmin ettiğim şeyleri bekledim
ben ki rahat deri koltuğuma gömülmemle bir...

Pantolonum ütülüdür, gömleğim gibi tıpkı
yaşlı ve eskiyimdir ona göre
ve çalışmışımdır masalar üstünde, masalar
dışında-ne zaman hayal etsem masalar dışında-
defterler tutmuşumdur
yani artık yürümeyi unuttuğuma göre
öyleyse geç kaldım-olsun kalmışımdır.