Bıraktın ellerimi,
Bıraktın yüreğimi,
Artık dönüşü yok,
Geldi yolun sonu..
Nerde idi sözlerin,
Verdiğin değerlerin,
Yalanmış ne yazık,
Nasıl da inanmışım.
Diğerlerinden farklı sanmışım.
Unuttuğum gerçekti sadece benim,
İnsandın sonunda…
Ne beklemeliydim…
Yapay güneşti parlayan,
Gözlerimi kamaştıran,
Yolun sonunda ise;
Ortaya çıkan salt gerçek.
Ne demeliyim sana,
Nasıl inanmalıyım.
Hatalar bir değil bin iken,
Nasıl güvenmeliyim.
Gözlerin başka,
Sözlerin başka.
Nerde kaldı;
Mevlana olmakta,
Dünya ne sensin,
Nede ben.
Oysa beklenen,
Sadece Biz di.
Gölgeler seni yanıltmış.
Aslında sevgin bir yalanmış.
Kendini fazla abartmışsın,
Fakat o sen değilsin.
Bu yalanlara sende inanmışsın,
Kendini ne sanmışsın.
Git yoluna,
Çıkma kimsenin karşısına,
Yıkma gönülleri,
Yeter geride bıraktıkların..
Dünyanın felaketleri.
Enkazlar temizlenmiyor,
Kalpte acı.
Yüzünde hüzün geziniyor.
Yolun sonu geldi.
Sen yoluna,
Ben yoluma,
Yollar kesişirse eğer,
Birgün,
Dön geri, Görme beni,
Mazi kalbimde yara.
Çünki ben,
Çünki ben,
Çünki ben.
Seni görmeyeceğim.
Kayıt Tarihi : 6.7.2008 23:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!