Dönüşü olmayan bir bilet kestim...

Burası hangi durak diye soruyorum kendime.
Cevap yok. Herkesin yüzü aynı, her ses yabancı.
Biletim kesilmiş ama yönüm belli değil.
Bir yerden gelmiş gibiyim, ama nereye gittiğimi kimse bilmiyor.
Yolcuyum, evet… ama biletim de, ben de isimsizim.

Adı yok biletin, tıpkı benim gibi.
Çantamda yalnızca birkaç eski uğultu,
geçmişten kalma bir iki anı kırıntısı.
Duraklar birer isim fısıldıyor önümden geçerken,
ama hiçbiri durmuyor benim için.
Hepsi bana sırtını dönüyor —
hepsi biraz rütüvsüz, biraz unutulmuş gibi.

Koltuklar soğuk, saatler yarım kalmış,
pencerede şehrin solgun bir yüzü asılı.
Bir tarafı eksik, bir yanı kırık bu manzaranın.
Sorma bana nereye gittiğimizi,
bazen sadece yolun kendisi yeter insana.
Yeter de artar bile…
Çünkü bazen varmak değil, yürümektir insanı yaşatan.

Seyyahım ama haritam yırtık, pusulam paslı.
Adımlarım bir ritim tutuyor,
adı olmayan bir şarkı gibi.
Biletim isimsiz, belki ben de öyleyim.
Adı unutulmuş bir hikâyenin,
başlangıcı bile yazılmamış cümlesiyim belki.
Bir yolculuktayım; sessiz, kimliksiz,
arkaya düşen gölgem kadar silik.

Duraklar birbirini yiyor,
ışıklar perdeyi çekiyor yüzüme.
Her inişte yeniden başlıyorum,
her kalkışta biraz daha unutuyorum geridekini.
Belki de gideceğim yer,
hiç durulmamış bir duraktır,
henüz kimsenin adını koyamadığı bir son.
Ya da belki biletim,
gideceğim yere değil,
kalbime yazılmıştır.

Kim bilir…
Belki bütün bu yol, bir vedanın yankısıdır.
Belki de ben, varmak için değil,
yolda kaybolmak için yola çıktım.
Çünkü bazı yollar,
gideni değil — Kalanadır...