Dönüş Şiiri - Derya Çelici

Hatırlarım, nemli bir sabahtı
Koyup gittim, ardımda bıraktım,
bana yalvarır gibi bakan bir zamanı.
el salladığım sadece sen değildin ve
ancak sen bilebilirsin ardında bir gölge gibi durup
bana bakan çocukluk pay-i tahtımı.
Çocuklar bir gün gider derdin,
'o gün' dediğin peri masalları gibi koca bir yalandı.
ama ben sabırlı ve asil bir prenses gibi
masalın sonunu bekledim.
Neden, gitmenin, elinde olmadan
insanın kendi kendine vurduğu
garip bir darbe olduğunu söylemedin.
Sen, nasıl da bakmıştın gözlerime, çaresiz.
gitsem, kalbim kırılacak sanki
kalsam, hiç bir gün dalgın gözlerle karşıladığım
bir ilkbahara benzemeyecek.
Hergün bir ilmek attığın, biraz daha harcadığın,
kısalttığın bir yumak hayat.
Anlardan ya da ilmeklerden biriydi işte
bir adım atarak uzaklaşmamı seyretmen.
En kutsal tesellidir, bir insan dünyaya gelecekse
Bir sancıya sevinmek.
Yine karşılaşacağımızı bilmek bu yolun sonundan geçiyorsa
Gidiyorum.
Bir ihtilal var bu bedende, artık karşı koyamıyorum.
Anlattığın gibiymiş tıpkı,
bu bir varoluş öyküsü.
Döndüğümde kış da olsa bahar da saatlerim
hep aynı yöne dilimlenecek.
seni sevmeyi daha iyi öğrenmiş olacağım.
senin yanın olmayan her yer seni nasıl sevdiğimi
öğreten bir okul olmuş olacak.
haklıysam inat etmeyi öğrenmiş olacağım.
gözlerim daha da büyümüş olacak.
en güzel gün olacak saçına tekrar dokunduğum gün.
Nemli bir sabahta uyandım da hayal meyal hatırladım.
Yorucu bir yoldu.
Yanındayım anne.