Dönüş Şiiri - Sabiha Özbe

Bilmem önceleri aklım nerdeydi,
Cahillikle geçti, hep kayda girdi.
Bir vesile ki beni çekti çevirdi,
O sohbetin tadı beni eritti.

Şükür Rabbim, hakikati öğrendim.
Geç kaldım diye de ahu zar ettim.
Şeytan ve nefsi elimle ittim.
O Rabbim Rahimdir, ben ümit ettim.

Ya Rab, bizi kendine kul yarattın.
Türlü mücizatın ile donattın.
Aç fehmimi, büyükdür Senin adın.
Delaletten uyandır adım adım.

O kitap ki, yüreğimi ısıtan.
Dünya dertlerimi her an kapatan.
Çileye ya sabır diyerek katlan.
Tutar mı elimden acep Nebi şan.

Gülsem de korkum var, içim ağlıyor.
Toprak gel diyerek hep çağırıyor.
Hazırlan ey gafil, gün daralıyor.
Büyük vuslat kafamı oyalıyor.

Ruh gider uykuda, ölüsün gerçek.
Bu dünyadan korkma, hepsi geçecek.
Ukbadaki hayat hiç bitmeyecek.
Bin kere pişmandır, dönülmeyecek.

Sakın özenme dünyanın tadına.
Şöhretine, makamına şanına.
Aklın varsa sarıl Kur'an dalına
Eyvah diyeceksin mahşer anında.

(12 Mayıs 2007. Nürnberg)